Rada Unii Europejskiej na wniosek Komisji Europejskiej 4 grudnia 2018 r. wydała rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi.

Powyższe rozporządzenie weszło w życie 1 stycznia 2020 r. i obowiązuje od tej daty wszystkie podmioty do których skierowane są regulacje tam zawarte. Rozporządzenie dotyczy dwóch zagadnień. Dokumentowania dostaw wewnątrzwspólnotowych oraz zakresu ewidencji jaką muszą prowadzić podmioty zaangażowane w przemieszczenie towarów w ramach procedury magazynu typu call-off stock.

Przepisy ww. rozporządzenia wiążą w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich od 1 stycznia 2020 r., a zatem nie wymagają implementacji do krajowego porządku prawnego.

Ustawodawca unijny dla celów zastosowania stawki 0% w wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów (na gruncie rozporządzenia i dyrektywy VAT to: zwolnienie z prawem do odliczenia) określił katalog dokumentów, które powinien zgromadzić dostawca wewnątrzwspólnotowy, aby móc skorzystać z domniemania, że dostawa wewnątrzwspólnotowa została dokonana. Zgromadzenie dokumentów wskazanych w rozporządzeniu (o ile dostawa rzeczywiście miała miejsce i nie dochodzi od oszustwa podatkowego) daje dostawcy wewnątrzwspólnotowemu prawie 100% pewności, że przysługuje mu stawka 0% przy danej dostawie, oczywiście jeżeli inne przesłanki wynikające z regulacji również zostały spełnione.

Organ podatkowy, jak wynika z art. 45a ust. 2 ww. rozporządzenia może co prawda obalić domniemanie przyjęte na podstawie przez dostawcę, jednak musiałby wówczas udowodnić podatnikowi, że dokumentacja nie jest prawdziwa lub, że informacje zawarte w zgromadzonych dowodach nie odzwierciedlają rzeczywistości.

Jak wynika z art. 45a ww. rozporządzenia dokumentami tymi mogą być:

  • podpisany list przewozowy CMR,
  • konosament,
  • faktura za towarowy przewóz lotniczy,
  • faktura od przewoźnika towarów,
  • polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów,
  • dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów,
  • dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia,
  • oświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Dokumenty te w różnych konfiguracjach powinny być zgromadzone przez dostawcę. Konfiguracja tej dokumentacji jest uzależniona od tego, kto transportuje towar – sprzedawca czy nabywca.

W sytuacji, gdy towary są wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy poza dokumentami wskazanymi powyżej dostawca musi jeszcze posiadać pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów.

Zgodnie z ostatnim akapitem art. 45a ust. 1 ww. rozporządzenia nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Tak więc oświadczenie nabywcy powinno być przekazane dostawcy do 10 dnia następnego miesiąca po miesiącu, w którym miała miejsce dostawa towarów.

Czy przekazanie takiego oświadczenia przez nabywcę dostawcy po tym terminie powoduje brak możliwości powoływania się przez dostawcę na ww. domniemanie.

Pierwotnie Komisja Europejska w projekcie (z dnia 25 września 2019 r.) Not wyjaśniających do zmian przepisów w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych tłumaczyła, że „jeżeli nabywca nie wywiąże się ze swojego obowiązku przekazania sprzedającemu pisemnego oświadczenia w terminie do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu dostawy, oznacza to, że warunek dotyczący przypadku określonego w art. 45a ust. 1 lit. b) rozporządzenia nie jest spełniony, a zatem sprzedający nie może skorzystać z domniemania.”.

Jednakże w ostatecznej wersji Not wyjaśniających z grudnia 2019 r. Komisja Europejska zmieniła zdanie i wskazuje, że: „Celem 10 dniowego terminu jest ustalenie dokładnych ram czasowych, w których nabywca powinien dostarczyć sprzedającemu pisemne oświadczenie, a nie karać sprzedającego i pozbawiać go możliwości skorzystania z domniemania, jeśli nabywca nie przedłożył pisemnego oświadczenia w terminie. Z tego powodu, nawet jeśli nabywca dostarczy sprzedającemu pisemne oświadczenie po terminie, sprzedający będzie mógł oprzeć się na domniemaniu, pod warunkiem spełnienia wszystkich innych istotnych warunków określonych w art. 45a rozporządzenia.”.

Z powyższego wynika istotna zmiana podejścia Komisji Europejskiej do terminu otrzymania przez dostawcę oświadczenia, które winien mu przekazać nabywca, gdy to nabywca transportuje towar od dostawcy. Wynikałoby z tego, że otrzymanie przez dostawcę takiego oświadczenia od nabywcy również w terminie późniejszym umożliwia dostawcy skorzystanie z domniemania wskazanego w art. 45a ww. rozporządzenia unijnego.

Jednak z ostrożności należy wskazać, że zdanie wstępne art. 45a ust. 1 brzmi:

„Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:”.

Natomiast akapit ostatni ust. art. 45a ma następującą treść:

„Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.”.

Wydaje się jednak, że przepis te powinien być interpretowany ściśle tj. tak, że brak dostarczenia przez nabywcę dostawcy oświadczenia do 10 dnia następnego miesiąca po miesiącu, w którym miała miejsce dostawa pozbawia dostawcę możliwości powoływania się na wskazane domniemanie. Oczywiście wykładnia którą zaprezentowałem nie jest dla podatników korzystna i nadto jest niezgodna z wyjaśnieniami Komisji Europejskiej. Jednak nie należy zapominać, że Komisja Europejska w Notach wyjaśniających pisze, że „niniejsze noty wyjaśniające nie są prawnie wiążące i zawierają jedynie praktyczne i nieformalne wskazówki dotyczące sposobu stosowania prawa UE na podstawie opinii Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Podatków i Unii Celnej”.

Niestety obecnie nie ma w tym zakresie wyjaśnień Ministerstwa Finansów.

Termin na zgromadzenie dokumentacji WDT wg procedury unijnej
Tagi:        

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *